خبرگزاری حوزه/ 13 رجب نه فقط موسمِ شادباش محبان و ولایتمداران عالَم به سبب ولادت فرزند کعبه است که حقیقتاً جشن حقیقی همه حق باوران و عدالت طلبان سرتاسرگیتی است؛ حالا فرقی نمی کند شیعه یا سنی، مسلمان یا غیرمسلمان چه آن که بزرگان همه ادیان و مذاهب در برابر عظمت و بزرگی مولی الموحدین(ع) سر خم کرده و با وجود سخن سرایی و دست بر قلم بُردن های فراوان، ناتوان از بیان مقصود بوده اند.

شیعه، اما به حکم محبت و مودتی دیگرگونه به ساقی کوثر، قضیه اش فرق می کند ، چرا که 13 رجب میلاد فخر بشر و برترین مردمان همه تاریخ پس از وجود نازنین نبی مکرم(ص) است.

سخن از اوصاف و کمالات حضرتش اما بی گمان در وصف عقل و درک ناقص ما آدمیان نمی گنجد که به راستی خدا و رسولش ، او را به طور کامل شناخته و در وصفش حق مطلب را ادا کرده اند.

ولادت با سعادت امیرالمومنین علی (ع)، بهانه ای است تا از منظری دیگر، به این اُقیانوس بی پایان معارف الهی و کوثر همیشه جاریِ حق و حقیقت بنگریم و به خصوص از سیره و گفتار والایش ، به قدر فهم و درک خود ، توشه ای دنیوی و اُخروی برگیریم.

مولای متقیان به طور خاص در عرصه حاکمیت و سیاست ورزی به همان اندازه که مظهر عقلانیت و استدلال‌گرایی ، اُسوه مشورت و اهمیت دادن به افکار توده‌ های مردم و تجلی کامل اخلاق مداری و بندگی خالصانه خدای تبارک و تعالی بوده اند، به همان میزان در اجرای حق و تحقق عدالت، اُستوار و ثابت قدم بودند، چه آن که به گواه تاریخ، قوانین خاصه حدود و ارزش های الهی در منظر ایشان هیچ گاه استثنابردار و قابل چشم پوشی نبوده است.

در عین حال سیره‌ امام(ع) در حکومت‌داری آن گونه بوده که حق پرسش‌‌گری را برای عموم مردم کاملاً موجه برشمرده و حتی آنان را به سؤال کردن و مطالبه گری از کارگزاران حکومت ترغیب می فرمودند.

با این حال عدالت، مفهوم كليدى در سياست علوى است تا آن جا که حضرت در پاسخ شخصى كه از ایشان پرسيد: آيا عدالت شريف تر است يا بخشندگى؟ فرمود: "عدل بالاتر است، زيرا عدل جريان امور را در مسير طبيعى خود قرار مى دهد، در حالى كه بخشش، امور را از مجراى طبيعى خود خارج مى سازد و یک حالت استثنایی است. "

از این روست که وقتی مردم هجوم آوردند تا ايشان حكومت را بپذيرد، مولا(ع) مهم ترين دليل پذيرش خلافت را اجراى عدالت اعلام كرده و فرمود:« اگر آن اجتماع عظيم نبود و اگر تمام شدن حجت و بسته شدن راه عذر بر من نبود و اگر پيمان خدا از دانشمندان نبود كه در مقابل پرخورى ستمگر و گرسنگى ستمكش ساكت ننشينند و دست روى دست نگذارند، همانا افسار خلافت را روى کوهانش مى انداختم و مانند روز اول كنار مى نشستم».

تقدس هدف و دشواری راه برای تحقق عدالت، در سیاست و تفکر علوی هیچ گاه مجوزی برای توجیه وسیله نبوده و لذاست که صداقت حضرت به خصوص در عرصه سیاسی به حدى بوده كه حتی برخى اطرافيان ايشان نيز لب به اعتراض می گشودند و گاه در مقام مقايسه، معاويه را سياستمدارتر از امام علی (ع) می پنداشتند!

حضرت اما در همین باره در خطبه 200 نهج البلاغه می فرماید: « به خدا سوگند،معاويه زيرك تر از من نيست، چرا که شيوه او، پيمان شكنى و گنهكارى است و اگر پيمان شكنى ناخوشايند نمى نمود، زيرك تر از من كسى نبود».

سید محمد مهدی موسوی